Dit deed mijn moederhart goed, ik werd trots aan iedere vriendin voorgesteld, Fransen kennen niet de bij elkaar speelcultuur zoals wij die in Nederland hebben. Daarvoor zijn de afstanden gewoon te groot. En bovendien worden bijna alle kinderen met de bus gebracht en gehaald. Dus spelen doen je op school, voordat deze begint en erna tot de schoolbus komt. Maar dat maakt wel dat ik geen idee heb wie wie is.

Maar nu kon ik dus met iedereen kennis maken, een aantal ouders kende ik al wel van gezicht, nu ook van naam. Toch koos ik er bewust voor om me te concentreren op de meisjes, ik vond het zo leuk om ze te zien in hun omgeving, eentje die nu zo vertrouwd was, eentje waar ze zich volledig op hun gemak voelde. Hen zo te zien, maakte dat ik zeker wist dat de keuze voor school de juiste is geweest. Ze hebben er verschrikkelijk veel geleerd en behalve de taal, al een beetje schrijven en lezen, ook de sociale omgang. Ze zijn echt makkelijker geworden, minder afwachtend, assertiever. En dat laatste is ook wel nodig als je met grotere kinderen in één klas zit. De klassen op hun school zijn namelijk verticaal, groep 1, 2 en 3 zitten bij elkaar. De kinderen hebben klassikaal les en per groepje, dat verklaart ook waarom ze al een beetje leren schrijven en lezen, ze pikken toch het één en ander op van hun klasgenoten. En dat in totaal met een groep van zestien kinderen en drie juffen, een luxe.

Zon & Water…..

Na een ijskoud voorjaar waarin de winter van geen wijken wist, brak eindelijk de zon door. En hoe, we hebben gesmeekt om een beetje warmte en vooral droog weer. Weken van grauwe sluiers werden slecht sporadisch onderbroken door een dagje droog met een verdwaalde zonnestraal. Maar dan nu toch nog de ZON. Meteen een hittegolf, de mussen storten neer van het dak, maar klagen zouden we niet doen, dus de lippen bleven stijf op elkaar. Ook al klotsten de oksels en was een werkje doen buiten op het terrein een ware veldslag, we genoten! De meiden lagen de hele dag in het nieuwe zwembad, factor 50 en gaan maar.

Ondanks dat het zwemdiploma nog niet binnen is, hebben we toch gekozen voor een groot, niet te diep bad. Groot omdat paps en mams dan ook kunnen genieten van de verkoeling, niet te diep omdat je toch graag van je kinderen wilt blijven genieten. Het gevolg is dus dat er om 7.00 al wordt gevraagd of ze erin mogen, nu is dat bij een dagtemperatuur van zo’n 35 graden echt geen straf, dus na de smeerbeurt werd er geplonsd.
Van een vakantievriendinnetje leerden ze duiken en onderwater zwemmen, ik kan dus nu met de hand op mijn hart beweren dat ze watervreesvrij zijn.

Zon & Vrienden…..

Vriendjes kwamen en gingen, iedere keer stond er weer een nieuwe lichting startklaar te trappelen. Onderling werden binnen mum van tijd de rangen en standen bepaald, wie was de aanvoerder, wie was de meester, wie speelde het kindje en wie ooh wie was zielig en alleen. Want niemand mocht worden buitengesloten, iedereen mocht meespelen, alleen……….. niet in ons zwembad en niet in ons huis. Dit zorgde af en toe wel voor taferelen, omdat het aangeven van je grens in het enthousiasme van het spel wel heel moeilijk is. Regelmatig werd ik gesmeekt of Pietje/Fransje/Klaasje toch echt op hun kamer mocht komen spelen of toch echt met de verkleed kleren aan de haal mochten. De laatste waren “gelukkig” aangevuld door onze lieve vriendin Rosita, we zijn nu een maanprinses, zigeunerkoningin, een sterrendanser en diverse bonte outfits rijker.
Nog even en de kist gaat niet meer dicht.

Want gelukkig, ook wij hebben vrienden die langs komen. Na de verhuizing was de spoeling behoorlijk dun geworden, ruim duizend kilometer blijkt ineens toch een te grote afstand en de wekelijkse telefoonsessies werden al snel twee wekelijks om te verwateren in hooguit één maal per maand. Maar na ruim vier jaar komen er nieuwe mensen in je leven, zoals oud-cursisten die heel dierbaar worden, vaste klanten die toch echt minimaal vijf keer per jaar hun tent komen opzetten (of vluchten in één van de huisjes al naar gelang de grillen van koning Winter)
of gewoon lokale vriendinnen die op een steenworp afstand blijken te wonen (ook al bijna vijf jaar) Dus buiten ons werk in en om het huis, de fotocursussen en de zorg voor de meisjes, ook vermaak en heel veel plezier.

Zon & Spelen…..

Spelen in je enorme achtertuin, lekker in het zonnetje, veilig binnen gehoorafstand van je moeder, ik vind het een groot cadeau, een enorme luxe. En gelukkig genieten de meisjes er nog iedere dag van, later zullen ze me waarschijnlijk meewarig vragen waarom we in vredesnaam op een berg in Frankrijk zijn gaan wonen, nu zijn ze er nog superblij mee.

Ik merkte het ook weer deze zomer, de ongelooflijke ruimte die we hier hebben, in Nederland zou dat ondenkbaar zijn geweest, financieel niet mogelijk. Maar hier kan het wel, veel werk aan onderhoud, maar ook heel veel levensruimte. We kunnen ook echt dwalen door het kampeerbos, de meiden en ik. Op onze rug de schapenwolkjes van vorm voorzien, zo’n jeugdsentiment voor mij. En als ik de dames bezig zie, met hun nieuwe loopfietsen de berg af, scharrelend in de moestuin, zingend in de kastanjeboom, achter in het bakje of op de tractor met pappa, wat een vrijheid. Dan voelen wij ons echt god in Frankrijk, zo’n rijkdom.

Zon & Klussen…..

Ons zandstrand is niet gelukt voor de zomer, te veel losse eindjes die nog even aan elkaar moesten worden geknoopt. Het is echt ongelooflijk, ieder jaar verkijk ik me er weer zo verschrikkelijk op. Je kan hier niet even iets doen, zoals je voor je boodschappen tenminste een halve dag kwijt bent, voor een klus reken ik al snel op twee en een halve dag, zo niet langer. Ook al is het werk voor een paar uurtjes, er komt hier altijd wat tussendoor. Omdat het terrein zo groot is en we er ieder jaar naar streven het nog beter te maken, verzand je al snel in pielemozen op de details. Een voorbeeld, na drie jaar klungelen met de verf op het Chalet, besloot ik in een opwelling om deze even af te timmeren. Nou met 35 graden in de bloedhete zon ben je snel uitgeklust, resultaat weken lang een half afgetimmerd huisje. Gelukkig lieve begripvolle gasten, maar toch, ahum.

Dus dan schuif je alles maar op naar de koelere maanden, ware het niet dat koel hier gewoon steenkoud is. En met bevroren vingers begin je ook niet echt veel. Ach, we hebben gelukkig de tijd, ik krijg steeds meer de Franse mentaliteit dat het ook morgen kan, dus genieten we ondertussen gewoon van wat we hebben. En maken wilde plannen voor hoe het moet gaan worden. En wat we halen, halen we, lukt het niet, tans pis!

We gaan nu weer op naar een nieuw schooljaar, na een welverdiende vakantie in “eigen” land.

Tot de volgende column, een zonnige franse groet,

Babs Mollema